Wonnie toch…

Als afronding van een film voor plattelandslocatie “Den Elshorst” had ik een beeld van hun koe Wonnie in gedachten. Een beeld waarin zij al loeiend de film kon afsluiten. Maar Wonnie heeft me een half uur aan staan kijken, en ik haar, zonder enig geluid. Tenminste van haar kant. Want ik heb alles geprobeerd: loeien, roepen, met bladeren gooien, zingen, zwaaien.
Wonnie loopt duidelijk niet met haar levensverhaal te koop.
En toen gebeurde het: een prachtige close-up van koe Wonnie, de snuit haarscherp in beeld hoorde ik ineens een totaal ander geluid naast me. “Behhhhh!”
Tja, wat het was? Witte gijt?