Witte pakken

Asbest op staldaken. Bij het lezen van de krantenkop komt de herinnering naar boven, mensen in witte pakken. Het is alweer een tijd geleden, ruim 13 jaar.

Ik zoek afleiding in het heden en spring op mijn fiets. Het weer is fantastisch en het Land van de Hilver wonderschoon.

Natuurbeschermers, overheid en boeren gaan hier hand in hand. Op weg naar een prachtig gebied. Hermeandering van beken waardoor weidevogels en insecten hun plek hervinden. De natuur wordt enigszins hersteld, na jaren vernietiging door te intensieve en eenzijdige landbouw. Ik fiets langs een boerderij met verlaten stallen, of wat daar van over is. Ik droom weg, en zie ze weer voor me…die witte pakken.

Brabantse boeren krijgen het voor hun kiezen, de komende jaren. Bodemprijzen, leegstand, herbestemming en daarbovenop de asbestproblematiek. Een flinke ambitie, om dat laatste in 2024 opgelost te hebben. Vrezen voor eigen gezondheid doen de boeren niet.

‘Ik denk dat het probleem vooral lag bij arbeiders die voorheen dag in dag uit werkten met asbest’, sloot Helvoirtse boer Erik van Asten het artikel in Brabants Dagblad af.

De vinger op de zere plek. Onze pa was een harde werker in de bouw. Hij, noch zijn opdrachtgevers, wisten van de risico’s toen hij zonder beschermende uitrusting op verweerde en versleten golfplaten stond in te slaan. De asbestvezels vlogen in het rond. En in zijn longen. Met jaren later de diagnose, longkanker.

Alsof alle ellende nog niet voldoende was, kreeg hij open tbc, en bracht hij de laatste weken van zijn leven in een geïsoleerde ziekenhuiskamer door. Een fase waarin hij zelfs zijn kleinkinderen niet meer kon zien. 13 jaar geleden overleed hij, omgeven door verpleegkundigen…in witte pakken.