Voetje voor voetje

Eerste Kerstdag. Ik loop het verzorgingstehuis in, voor een bezoekje aan ons moeder. Bij koude dagen, zoals nu, wordt mijn ongeduld extra op de proef gesteld. Met schuifdeuren op sluisstand om bezoekers binnen, en bacillen buiten de deur te houden. Naast mij staat een bewoner van het huis. Hij grijpt de opstopping aan tot een goedemorgen en een praatje. Wat een toeval, hij blijkt een oude vriend van onze pa. Met een prachtige anekdote die ik zonder sluisvertraging had gemist.

De deur is allang weer open en voetje voor voetje schuifel ik met hem naar de lift. Bijna bots ik tegen een basisschoolvriendin van me, die de gesloten afdeling uit loopt. Haar moeder woont er al een hele poos.
Ooit een geweldige en sterke vrouw, met een druk huishouden, twee winkels en bergen vrijwilligerswerk. Ik kwam er vaak, en hoe druk ze ook was, je was er altijd welkom. Haar kroost ziet in haar gelukkig nog steeds die geweldige vrouw, ze helpen dankbaar mee met het kerstdiner op de afdeling.

Voetje voor voetje leren ze van de kleine lichtpuntjes te genieten.

Ons moeder staat klaar voor een wandeling naar de Mariakapel aan de Vrijthof, háár Kerstviering 2018. Ze komt hier graag, voor een kaarsje en een kort gebed. De kapel is altijd open, dankzij vrijwillige kapelwachten die trouwe dienst doen. Voetje voor voetje duwen we haar rollator weer naar huis, richting koffie met lekkers. We kijken samen televisie. Naar nagellakkende mensen, geïnspireerd door Tijn. Naar de koning, met zijn jaarlijkse toespraak.
Over gemeenschapszin, over verbindingen en over zoeken naar een groter wij.

Ik bleef dicht bij huis deze kerst, en zag het overduidelijk. Voetje voor voetje komen verbeteringen tot stand.