Verplanten

Ons moeder gaat verhuizen, van een seniorenwoning in een klein kerkdorpje naar een aanleunwoning in de hoofdgemeente. Een lange weg, dat was het. Van in de week leggen, overtuigen, met veel geduld uitleggen tot boos worden. Omdat ze er nog niet “aan toe was”, en ze het zo naar haar zin had in het dorp en in haar “huiske”. Allemaal begrijpelijk, maar haar kinderen zagen wel dat haar generatie langzaam vertrok, en dat er steeds meer zorg nodig was. Dus toen ons moeder er eindelijk klaar voor was, maakte de lange wachtlijst het eigenlijk onmogelijk.
En nu is het dan zover, een mooiere plek had ze zich niet kunnen wensen. Midden in het dorp, met veel aardige mensen (en lotgenoten) om zich heen en een grote voortuin die ze zelf niet eens hoeft bij te houden.
En zo langzamerhand komt dus ook het moment om van mijn eigen moeder een emotioneel testament te maken. Een filmportret waarin zij over haar leven vertelt, en in het bijzonder over de laatste jaren. In het huisje waar ze samen met onze pa (die 7 jaar geleden overleed) ging wonen en  waar ze elke dag het gevoel hadden dat ze in een vakantiehuisje zaten, zo fijn hadden ze het daar. Een huisje dat ze eerst ook niet zag zitten, omdat ze zo’n “goeien aord” had in het oude huis. Een oude boom verplant je niet? Echt wel, maar je moet er wel zorg voor houden. Is er genoeg zon, krijgt de boom de juiste voeding en aandacht?
Ik heb er alle vertrouwen in dat ons moeder het daar goed gaat hebben, waar ze zelf naar de bakker kan wandelen, en haar eigen dorpsgenoten tegenkomt. Waar ze beslist zal zeggen; “ik heb dun aord gewoon meegenomen”.