Vergeten

Ik heb geen winnaarsmentaliteit. Terwijl dat toch het motto is van menig activiteit tijdens deze mooie nazomer. We zijn in de ban van het presteren. De felicitatie voor de deelnemer aan de Tilburgse Ten Miles lijkt waardeloos zonder persoonlijk record. Op alle fronten gaat het om resultaat. Ingekakte dorpen raken in de ban van de dorpsquiz, waar teams strijden om streekproductenmand of bierpakket. De prijs is ondergeschikt, de eindscore regeert. Daar sta ik dan, met mijn ‘meedoen is belangrijker dan winnen’. Applaudisserend aan de Piushaven naar de renners en hapjes presenterend aan dorpsgenoten die zich het hoofd breken over de quizvragen.
Maar dan wordt mij gevraagd om van Hilvarenbeek een dementievriendelijke gemeente te maken. Een ambitie die toch enige winnaarsspirit vereist.
Dementie sluipt bijna ongemerkt ook mijn leven binnen. Waar we als kroost de aanvankelijk onschuldige vergeetachtigheid van ons moeder weglachten, is er zo langzamerhand geen ontkennen meer aan.
Wonend in de grijze aanleunwoningen bij het Beekse zorgcentrum, die zowel naar de stenen als de haarkleur van haar inwoners verwijst, worden we dagelijks geconfronteerd met vergeten en niet meer weten.
Zo ook bij buurman Koos. Hij is in oktober 60 jaar getrouwd. Zijn vrouw en hij worden elke dag gescheiden wakker. Koos in hun woning, zij op de gesloten verpleegafdeling. Voorbeelden te over, helaas voor velen herkenbaar en om de hoek.
Ter ere van de ambitie word ik gewezen op een online toets met vragen over mijn eigen aanpak, op de website samendementievriendelijk.nl. En warempel: ik slaag. Maakt mij toch nog een winnaar!
Het eindcijfer ben ik helaas vergeten. Maar in de context van dit onderwerp zult u me dat vast vergeven.