Traditie

Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen. Sinterklaas bestaat niet. Niet meer, tenminste. De echte, ooit heilig verklaard, had een zwak voor hoeren, zeelui en…kinderen. In de loop der jaren zijn er rituelen bijgekomen en gestorven. Kinderen die zoet zijn krijgen nog steeds lekkers, wie stout is allang niet meer de roe. Ik heb mooie herinneringen aan de decembermaand. Zoals die keer dat ik nietsvermoedend naar boven ging waar onze pa druk bezig was met inpakken. Trots was ik, dat hij hulp-piet was omdat Sint natuurlijk nooit al die cadeautjes zelf in kon pakken. De witte Piet bestond gewoon al.
Nog meer respect kreeg ik jaren daarna, toen ik doorkreeg dat pa en ma al die presentjes voor hun zes kinderen zelf kochten. Ontroerd kijk ik naar een vergeelde foto waarop ik zit te glunderen met mijn nieuwe (en dure!) Holly Hobbie pop.
Die herinneringen probeerde ik ook mijn kinderen mee te geven. Ik stond mee te zwaaien, daar langs het Wilhelminakanaal. Sint zwaaide terug vanaf de boot. Leuk detail is dat alle ouders uit Biest-Houtakker wisten dat er nóg een Sint in het ruim verstopt zat, die pas te voorschijn kwam als de schipper de sluis van Haghorst naderde. Een mooie coproductie tussen twee kleine kanaaldorpen, en de Hilvarenbeekse scouting, die de Sinterklazen leverde.
Ook Piet gaat met de tijd mee. Heeft mail, loopt niet meer naar de smid om fietsbanden te laten plakken en maakt zich niet meer zwart via de schoorsteenroute. Heeft vrouwelijke collega’s, vijftig jaar geleden ondenkbaar.
Een pracht van een traditie, die gaandeweg invloeden los laat en op pakt. En daarbij aansluit op de maatschappij van dat moment. Kinderen nemen de aanpassingen probleemloos over. Nu de grote mensen nog.