Touwtje

Niemand die het rappe tv-programma De Wereld Draait Door in een lagere versnelling krijgt. Niemand. En toen kwam Jan Terlouw, schrijver en oud-politicus. De 85e jarige richtte zich in alle rust tot de kijker. Met een indrukwekkend verhaal.
Hij sprak over de wereldproblematiek, over de verwoesting van de aarde. Het politieke touwtrekken en het gebrek aan vertrouwen bij de burger.
Er hangen geen touwtjes meer uit de brievenbus, zoals dat ooit ging toen we gewoon bij elkaar binnen konden lopen.
Maar willen we die touwtjes nog wel? Oké, ik speelde vroeger buiten zonder zorgvuldig geplande speelafspraak en we liepen samen naar school.
Daar denk ik met genoegen aan terug. Maar intussen ben ook ik die ouder, die de gezinskalender tot in detail regisseert en niet zelden de bijna volwassen kinderen naar school brengt met de auto.
Ik roep dat we ons moeten bekommeren om onze naasten, intussen wegkijkend van het leed van mijn eigen buurtgenoten. We geven de politiek overal de schuld van, en stemmen tegendraads.
Zijn wij niet zelf aan zet? De burger? Goede voorbeelden genoeg in Brabant. Ik geloof zelfs dat de overheden er klaar voor zijn. Om samen verder te bouwen aan een toekomst voor onze kinderen.
We gaan het toch niet af laten hangen van de zoveelste politieke partij, die uit boosheid en onvrede wordt opgericht?
Brabanders stropen al jaren de mouwen op, ooit met dorpsontwikkelingsplannen, nu met kleinschalige projecten. Met groot draagvlak. Van een jeu-de-boule baan tot buurtmoestuin. Van voedselbank tot jongerenhangplek. Initiatieven die verbinden, en motiveren tot nieuwe plannen.
Wat mij betreft zijn dat de sleutels die deuren openen. Misschien nog waardevoller dan touwtjes uit de voordeur.