Sprookjes

Of ik geloof in sprookjes? In een prins die me wakker kust? In gekleurde duiven die na 60 jaar spontaan wit worden? In een Tilburgse voetbalwedstrijd die zonder klappen uitgespeeld wordt? Of in een gemeenteraad die na jaren rollebollen als vriendjes gaat samenwerken? Ja, daar geloof ik in. Sprookjes geven me houvast. Het verlangen dat het uiteindelijk goed komt. Waarbij iedereen nog lang en gelukkig leeft.

Er zijn er meer van mijn generatie, die zich wanhopig aan sprookjes vastklampen. Die Facebook en Instagram vullen met succesvolle verhalen over hun puberkinderen. Omdat ze geslaagd zijn voor school. Eindelijk een keer goed nieuws, dát moet gedeeld. Wat zijn ze ongelofelijk trots op hun kroost. Petje af, chapeau, chapeau!
Dat pa elke ochtend schreeuwend naast hun bed stond, om hen eruit te rammelen, staat niet vermeld op die tijdlijn. Dat er jarenlang ruzies voor nodig waren om ze te bewegen tot huiswerk maken, wordt gemakshalve ook vergeten.

Of die bezorgde ma die in het weekend tot half vijf in de ochtend wakker ligt, omdat de jongste nog niet thuis is. Wordt stil gezwegen. De reactie van dat joch: ‘Als je niks hoort, moederke, dan is er dus ook niks aan de hand.’

Het is dat puberbrein, hè? Ze kunnen er zelf niets aan doen. Het is aan de ouders om met deze worstelende generatie om te gaan. Een generatie die als nooit tevoren gebukt gaat onder keuzestress en sociale druk.

Een schrale troost: het wordt beter. Een paar jaar bikkelen en ze leven nog lang en gelukkig. Waarna ook pa en ma elkaar weer wakker kussen. Gaat dit over mijn eigen kinderen? Natuurlijk niet. Of gelooft u niet in sprookjes?