Politieman

Als kleuter wist hij het al, die zoon van een goede vriend. Hij wilde politieman worden. Net als zoveel kinderen, maar hij bleef bij zijn standpunt.
Nu is hij 21 jaar en volgende week wordt hij beëdigd.
Hij doorstond het allemaal; intelligentietesten, psychologisch onderzoek en medische keuringen.
Ik ben trots op hem, maar maak me ook zorgen. De maatschappij is zo verhard. Hij werd al vaak geconfronteerd met pittige situaties. Met onbegrip van burgers. Die eigen rechter spelen, gedreven door emoties.
Vorige week stond er bijenwas in de fik op een industrieterrein in Bladel. Een heftige brand, waar zo’n 200 brandweerlieden bij ingezet werden. Die niet altijd even makkelijk hun werk konden doen, omdat burgers de weg blokkeerden om vanuit hun autoraampje leuke filmpjes te maken. Of nonchalant over het afzetlint stapten en een agent wegduwden, om hun lievelingsmok te redden.
En dat in een samenleving waar politie en burgers steeds intensiever moeten samen werken. Burgers moeten participeren, zonder selectieprocedure en psychologische test.
Whatsapp veiligheidsgroepen vallen of staan met een goede regisseur die feit van fabel filtert. Die er met zijn pet bij kan dat er verschil is tussen pipo- en horrorclowns.
Op het platteland kun je in legerjas met jachtgeweer ongestoord door de akkers wandelen. Geen haan die er naar kraait.
Maar een onbekende, getinte man in een bestelauto, zou zomaar met de riek achterna gezeten kunnen worden. Die krijgt de schrik van zijn leven op zijn eerste werkdag.
Het zal hier en daar blijven schuren, tussen burger en politie. Die kleine kleuter, binnenkort een beëdigd agent, vindt daarin vast zijn weg.
En dat die politiepet hem past, daar ben ik van overtuigd.