Pokémonhype

Eigenlijk ben ik continue op de hoogte van het laatste nieuws. Zelfs tijdens een werkklus in Frankrijk, afgelopen week, laat ik me via mijn smartphone informeren over lokaal, Brabants en wereldnieuws. Ik scroll net zo makkelijk door berichten heen en scan snel wat wel en niet interessant is.

De Pokémon hype ging aan mij voorbij, dit nieuws op mijn mediabronnen kon mijn aandacht gewoonweg niet krijgen.

Op dat moment had ik er geen idee van dat mijn kinderen ruim duizend kilometer noordelijker eensgezind door Biest-Houtakker doolden, zoekend naar vreemde poppetjes, die ze via hun mobiel kunnen zien en vangen.

Wie had dat gedacht, en dan bedoel ik vooral dat broer en zus van 17 en 18 liefdevol een spel spelen. Mijn man en ik kunnen ons de Monopoly affaires van jaren terug herinneren, waarbij pionnen, geldbiljetten én speelbord vlak na start al door de woonkamer vlogen.

Op de treinreis naar huis word ik nieuwsgierig, mede door mijn reisgenoten die dingen zien die ik niet zie. Bovendien is het als opvoeder handig te weten wat je kroost bezigt.

Een jonge reiziger doet op mijn verzoek een poging: ‘U vindt de PokéBallen bij een PokéStop, die is er vast en zeker een in uw woonplaats. Bij voldoende vangst van de typetjes kunt u gaan battelen in de Pokémon Gym.’

Hij doet echt zijn best, maar ziet dat het mijn aandacht niet heeft en verzucht dat hij een Incense heeft verspild dankzij mij. Bij thuiskomst vertellen ze tot mijn verbazing dat er inderdaad een PokéStop is voorzien in ons godvergeten gehucht, bij de lege Biestse kerk nota bene.

Heel bijzonder dat dit religieuze erfgoed toch nog snel een soort van herbestemming heeft gevonden.

Al geloof ik niet dat Pokémonkarakters huur betalen.