Parels

Dankzij mijn geschiedenisleraar heb ik het oude leren waarderen. Met pretogen stond de Beekse Kees van Kemenade voor de klas te vertellen over tijden, alsof je er zelf bij was. Hij kreeg de pittigste klas stil. Gelukkig voor velen, hield hij zijn vak vol tot zijn pensioen.
Er was ook een leraar waar ik minder warm voor liep. Geen glimlach kon eraf, hij stonk naar tabak en ik vond hem veel te streng. Bovendien droeg hij sokken in sandalen, toen al net zo fout als een asbak op het lerarenbureau nu.
Later leerde ik dat je mensen niet altijd kunt inschatten op uiterlijk en gezichtsuitdrukking. ‘Dè kèkt gemak’ legt mijn schoonmoeder uit, als ik vraag of ze boos is. Eigenlijk heb ik nu pas door wat die leraar van toen voor mij betekend heeft. De vele gesprekken met hem en mijn ouders, hebben me richting diploma en zelfvertrouwen gebracht.
Als Juf Kiet van de Hapertse basisschool ’t Palet geen jaar gevolgd was door een cameraploeg, had niemand ooit van haar gehoord.
In een prachtige documentaire wordt zichtbaar wat zij onzichtbaar doet in een migrantenklasje. Waar zij met een strenge blik of een aai over de bol het verschil weet te maken, maar bovenal een veilige speel- en leeromgeving creëert voor kinderen. Er zitten parels in het onderwijs. Lang niet allemaal voelen ze de ambitie om te schitteren als juf of meester van het jaar. Zij ontvangen geen lofuitingen op Facebook, cadeaubonnen, bloemen of chocola aan het eind van het schooljaar.
Zij kijken geduldig toe, en zien hun leerlingen opbloeien. Wetende dat sommigen daar iets langer over doen, misschien zelf jaren later met een column in de krant. En zo ga je het oude, dankzij deze leermeesters en -juffen, pas echt waarderen.