Ouwe meuk

‘Zedde gij in de kerk geboren?’ spreekt een dorpsgenoot me grappend toe, als ik via de grote open deuren de kerk van Biest-Houtakker binnen loop.

Ze blijven inderdaad open staan, om alle bezoekers van harte welkom te heten.
Het gebouw stond al een tijdje leeg. Wanhopig zoekend naar een duurzame herbestemming staan de eigenaren, verenigd in een burgerinitiatief, experimenten toe. Zoals nu, met de pop-up Brocante markt.
De kerk werd twee jaar geleden gekocht, door een stel doorzetters met heilige overtuiging van mogelijkheden voor het gebouw.

De eigenaren zijn de inwoners van het dorp zelf, en ik zie velen trots rondlopen.
Al beseffen ze maar al te goed dat het niet makkelijk zal worden, een definitieve bestemming vinden voor dit erfgoed.

De kerk werd aan de eredienst onttrokken en volledig leeggehaald. Kandelaars, kasten, stoelen, gastendoekjes, tafellopers. Alles weg.

Blij verrast loop ik nu het gebouw binnen. Waar ik vroeger, als klein meisje naast ons moeder, gefascineerd keek hoe de zon het glas in lood binnen schitterde, ben ik nu weer onder de indruk.
Want de kerk staat vol. Met ‘ouwe meuk’ zoals Arie Liebregts, een van de organisatoren het uitdrukt.
Een inwoonster, beetje kak op hoge hak, staat driftig af te dingen op een antiek poppenjurkje.
Vol zelfvertrouwen, want ze is op eigen terrein. Het is ook een beetje háár kerk, en dan is onderhandelen een makkie.

Ze houdt vol en terwijl de kraameigenaar zijn paar verdiende centen zuur natelt, begeeft de dame zich parmantig tussen de vele bezoekers. Het jurkje keurig gevouwen in haar handtas. Wat de toekomst deze kerk brengt is onzeker, maar het is overduidelijk wie op deze plek de broek aan heeft.