Opvoeders

Wat was ik blij dat de scholen hun deuren weer open hebben gooiden. Amper een week op gang, besef ik dat ik iets vergeten was. Hoe lastig het is om een 17-jarige uit bed te krijgen. En zelf ook weer in het gareel te moeten. De zomer was toch wel erg relaxed. Het motto ‘wė sloapt, dė lijdt niks’ in gedachten houden tot lunchtijd, en je boven iets tot leven hoort komen. Dat hij de resterende uren van de dag keihard werkte buiten de deur, maakt overigens veel goed.
Onze kinderen moeten hun eigen geld verdienen en daar denken negen Brabantse gemeenten gelukkig hetzelfde over. Zij gaan leeftijdgenoten, scholen en werkgevers betrekken bij de strijd tegen jeugdwerkloosheid. Een ambitie die ik bewonder en aanmoedig, maar ik vind dat ze een belangrijke ketenpartner vergeten.
Namelijk diegene die de jongelui thuis op de bank hebben hangen. Die vinden het best lastig om zonder huidig referentiekader terug te kijken naar hun jeugdfase. En gaan er daarom aan voorbij dat het grootste verschil niet in de jongere zelf zit, maar in de opvoeder. Weliswaar zwaait die zijn kind enthousiast uit richting eerste schooldag, maar hij of zij is vervolgens nóg drukker met het delen van dit wereldnieuws op Facebook. En daardoor ziet hij niet dat kindlief honderd meter verder al op zijn bek gaat.
We zijn als ouders meer betrokken dan ooit, maar onze kroost wordt vanaf dag één ingezet voor onze eigen imagocampagne. Lopend achter de buggy appen we de eerste drol op het potje. Het schoolrapport zetten we zo snel mogelijk online. Daarbij beseffen we alleen niet dat de lat voor onze kinderen ondoenlijk hoog wordt gelegd.
Ik pleit voor een parallel programma voor de opvoeders, en meld me als eerste aan. Dat geeft niet alleen perspectief voor de millennials, maar ook voor ons.