Knooppunt

Met angst en beven beweeg ik mijn auto drie banen naar links. Ik doe dit al 30 jaar met enige regelmaat en elke keer verrast het me hoe belabberd me dit af gaat. Het betreft de route van Hilvarenbeek naar Den Bosch, die via de A58 over gaat in de A65.

Het zal ongetwijfeld mede mijn rijstijl zijn die me hier parten speelt. Op de plattelandswegen altijd iets harder dan toegestaan, maar eenmaal op deze snelweg zoeft het verkeer me veel te snel voorbij.

Met de instelling ‘voorrang moet je krijgen’ ga je het op deze route niet redden, je auto er tussen frotten lijkt de enige optie.

De chauffeur van het volle busje bouwvakkers wil nog wel eens zwichten voor mijn wanhopige blik en me galant voorrang geven. Van zijn slapende collega’s, met bouwlaarzen op het dashboard en platgedrukte neuzen tegen de raampjes hoeft hij tijdens zijn reis immers weinig oogcontact te verwachten.

Weefbewegingen noemen de experts het, al dat gewissel van rijbanen waar menig bestuurder tureluurs van wordt.

In 2023 lijkt dit allemaal verleden tijd. Ik ben dan 55 jaar, dat hoop ik dan, en dit heikel knooppunt zal rigoureus aangepakt zijn voor een slordige 400 miljoen. Ter hoogte van de trappistenbroeders bij Koningshoeven is een viaduct gepland, dat het verkeer richting Den Bosch moet gaan leiden. Bijzonder hoe deze complexe wirwar van wegen en de sobere leefstijl van dit klooster elkaar bijna rakelings gaan ontmoeten.

Zover is het nog lang niet. Rijkswaterstaat zal intensief in gesprek moeten over natuur, cultuurhistorische waarden en grondeigendommen.

Monnikenwerk vrees ik, dat mogelijk met nog meer angst en beven tegemoet gezien kan worden dan drie keer uitwijken naar links.