Kampioen

Eindelijk rust! Rumoeriger kon een weekend niet zijn. Dik tweehonderd vrachtwagens kwamen luid toeterend door de Hilvarenbeekse Doelenstraat. Officieel stiltegebied vanwege communiegebed, maar al toeterend ontvangen de meeste truckers die boodschap natuurlijk niet.

Stralend reden ze voorbij, dichtbij huis maar in hun sas. De naar mij zwaaiende deelnemers ook, genietend als echte kampioenen.

Amper rust in eigen straat kreeg ik alles live mee van PSV. Onze dochter hield ons elke vijf minuten op de hoogte met filmpjes vol schreeuwkoren. Die het tot maandagavond vol bleven houden, tot het echt niet meer kon: ‘Boere, boere, boere!’ Heel bijzonder voor stadse kerels, springend op een platte kar. Als echte kampioenen.
Hoe groot is het contrast dan ook, als ik een dag later op Landgoed de Utrecht mee loop met een ecologisch onderzoeker, om de vogelsoorten te monitoren.

Ik weet niet waar ik meer door ontroerd raak. Door de boompieper die als een parachute op een flinterdunne tak landt, of door de glunderende blik van de onderzoeker die dit aanschouwt door zijn verrekijker.

Nog blijer wordt hij als de zeldzame grote lijster voorbij vliegt en hij het geroffel van de kleine bonte specht hoort. De boompieper trekt er zich niets van aan. In het topje van de boom fluit hij zijn lied. Als een echte kampioen.
En ik sta daar dan bij en kijk er naar, onder de indruk van een vogelaar die feilloos alle geluiden weet te filteren.
De zon komt langzaam boven de bomen uit, de lucht wordt stralend blauw. Het bos is wakker. En ik ook. Eindelijk rust. Ik kan de drukke werkdag aan. Als een echte kampioen.