Kameraden

Zij vieren feest, dus weg met de malaise. Stralend staan ze boven op de prinsenwagen in Biest-Houtakker. Prins Dré en zijn adjudant Thijs. Het zijn volwassen mannen, maar ik ken ze al hun hele leven. Weet nog als de dag van gisteren dat ze met hun vriendjes achter de bal aan huppelden over het voetbalveld. Ze deden tikkertje op het schoolplein en liepen als schattige cowboyventjes door de feestzaal tijdens het carnaval van jaren terug. Feesten hebben ze geleerd als geen ander. Een gewonnen match met voetbal of darten? Daar moet op gedronken worden. Gaat er iemand uit de vriendengroep verhuizen? Boerenovertrek van kroeg naar kroeg. En is het carnaval? Weg met de malaise, want het is tijd voor de polonaise.

Maar halverwege de optocht wordt het stil. De wagen stopt en de muziek gaat uit. Ze stappen af. Hun kameraad staat langs de kant. Samen met zijn vrouw en hun dochtertje. Deze jonge moeder is ongeneeslijk ziek. Met brok in de keel en tranen in de ooghoeken steken prins en adjudant het gezin een hart onder de riem.

Ze stappen weer op de wagen en rijden rustig door, zichtbaar aangeslagen. Verderop staat nog een kameraad, met zijn jonge tweeling van de optocht te genieten. Voor zover dat kan. De afgelopen dagen zat hij vooral binnen, aan het bed van zijn stervende moeder. Hij weet op dat moment nog niet dat hij het over drie dagen al zonder haar moet doen.

Bij het zien van deze taferelen, voel je de verbondenheid. Tussen vrienden die geleerd hebben om te feesten. Maar ook om er te zijn voor elkaar. Niet weg te kijken voor malaise van naasten, voor het onbeschrijflijke verdriet dat hen overkomt. Ze hadden het niet mooier kunnen laten zien. Dit zijn vrienden voor het leven. En inderdaad, ja. Ook voor de dood.