Itte mee

‘Itte mee?’ Op dit moment de meest gestelde vraag in ons gezin. Met twee jong-volwassenen is de structuur in de eens zo goed geoliede gezinsmachine ver te zoeken.

Lag het maar aan de vakantiedagen, die we sinds maandag achter ons lieten. Nooit hadden we gedacht dat we terug zouden verlangen naar de regelmaat van de basisschool. Het vaste ritme dat we samen aan tafel zaten en aten, de kinderen schuin tegenover elkaar, zodat ze elkaar niet konden schoppen. Het buiten spelen met vriendjes tot exact vijf uur, een ongeschreven regel voor zo ongeveer elk kind uit Biest-Houtakker. Een verdwaalde late koter werd direct aangesproken door een voorbijganger: ‘Wat doede gij nog op stroat, zie eens vlug naar huis te komen!’

Samen Sesamstraat kijken en dan bad, boek en bed. Elke dag hetzelfde liedje. Waarna wij de lego in een hoek veegden en bekaf op de bank ploften. Geen simpele klus, maar wel met een regelmaat waar we goed in gedijden.

En nu?

De roosters van hun scholen zijn niet te snappen, en veranderen om de haverklap. Soms blijven ze dagen weg, ze vertoeven dan bij vrienden. Een paar dagen later checken ze hier met hun vrijers in en zijn wij op visite in ons eigen huis. Languit op de bank liggen of een scheet laten durven we niet, ook al vinden wij onze aanstaande schoonkinderen nog zo aardig.

Gezellig met ze lunchen in de vakantieweken? Nope! Ze komen er pas uit als wij de gezellig gedekte tafel afgeruimd hebben, om zich vervolgens met tosti’s op de bank te nestelen voor een marathon Netflix.

En wij, hun ouders? Wij kijken elkaar troostend aan: eens laten ze ons los en gaan ze zelfstandig wonen.
En dan denken wij met heimwee terug aan deze tijd.