Gevaarlijk gras

Gevaarlijk gras, waar de kranten vol van staan, dat hebben we gelukkig niet in Biest-Houtakker. Tussen de vele weilanden prijkt de trots van het dorp. Twee grasvoetbalvelden, zo strak als een biljartlaken. Vorig jaar door de club in samenwerking met de gemeente rigoureus aangepakt en voorzien van een hypermodern drainagesysteem.
Het is zondag en ik bevind me langs de lijn, manlief schittert in het vierde eltal van SVSOS.
Een bijzondere mix van jong volk dat voetballen gewoon leuk vindt, en veteranen die het reactievermogen van de nieuwe toppers uit de selectie niet meer bij kunnen benen.
In plaats van op het spel, waar ik werkelijk niets van begrijp, richt ik me op de emoties langs de lijn. Nog moeilijker te bevatten, zo blijkt.
De supporters van de tegenpartij spannen zich zo mogelijk meer in dan de voetballers zelf.
Verhitte uitspraken als ‘kansen niet kunnen afmaken en elkaar wel’, tot ‘dat buitenspel zie je nog met je ogen dicht!’ Een van de bezoekers probeert de boel te sussen, om vervolgens zelf een hoop stennis te maken. Ik geniet met volle teugen van deze ‘sociale’ interactie, weliswaar op veilige afstand. Intussen bikkelen tweeëntwintig heren op de grasmat onverstoord in een mooie match verder, buikschuivend dat het een lieve lust is.
Na het eindsignaal gaan ze strompelend het veld af, zich nu pas zorgen makend over hoe ze zichzelf de volgende dag hun bed uit moeten hijsen. De terreinknecht buigt zich liefdevol over de mat, de omgeploegde graspollen terug leggend.
Kunstgras mag hier dan ontbreken, douchen blijft het advies. Al zou dat ook voor sommige supporters geen overbodige luxe zijn, zodat zij enigszins afgekoeld de ‘derde helft’ aan de bar kunnen starten.