Druk

‘Het is erg druk. Kan uw hulpvraag wachten, probeert u het dan later nog eens.’

De huisartsenpost kan de drukte blijkbaar niet aan. Na 17 minuten in de wacht krijg ik eindelijk iemand aan de lijn.
Ons moeder is al uren onrustig en verward. Waar wij dit eerder meemaakten, zijn de symptomen nu erger en de zorgen groter.

Ze krijgt een kalmerend middel maar de situatie verergerd en we racen met de ambulance richting Tweesteden ziekenhuis.
De Spoedeisende Hulp kan de drukte blijkbaar niet aan. Ruim 7 uur leven we daar tussen hoop en wanhoop met een steeds zieker wordende moeder.

De arts staat voor een raadsel en besluit haar over te dragen aan de geriater; de specialist voor ouderen.
Geriatrie kan de drukte blijkbaar niet aan. Afdelingen te vol en handen te kort, onze samenleving wordt steeds zieker. Afdeling chirurgie ontfermt zich over haar.

We rijden om beurten om bij ons moeder te zijn. De opengebroken noordelijke ringbaan kan de drukte blijkbaar niet aan. Door de klimaatverandering raakte het Tilburgse rioleringssysteem over de zeik. Zo ook de automobilist achter me, ik rijd in haar ogen te langzaam over de smalle baan. Claxonnerend en gooiend met de lichten reageert ze zich af. Zou ze aan haar zesde blikje energydrank zitten? Zoals ik al zei, een zieke samenleving.

Aan het bed van ons moeder, die iets opknapt, probeer ik te ontspannen van deze hectische dagen. Een medewerker komt binnen en spreekt me aan: ‘Wat een zorgen, hè, meiske? Zal ik een crackertje voor je smeren met een kopje thee erbij?’ Dagen was ik stoer en bleef ik overeind, nu begin ik spontaan te huilen. Na al die drukte in deze ongezonde samenleving kan ik zoveel vriendelijkheid blijkbaar niet aan.