Digitaal detoxen

Knallende ruzie kregen we erom. Maar dan ook echt knallende ruzie. Zo luid, dat ik mijn laatste appje niet eens binnen hoorde komen. En ik het daarom pas na vijf minuten zag. Vijf minuten!

Wat moeten mijn vrienden toch niet denken. Dat ik lig te slapen of zo?

De ruzie ging over mijn mobiel. Of beter gezegd, over mijn gedrag met dat ding. Dat loopt ernstig uit de hand volgens mijn wederhelft.
‘Vroeger las je nog wel eens een boek, dat stond je zo veel beter. Nu zit je de godganse dag op dat ding te turen. Naast me in de auto zit je de hele rit naar je scherm te grinniken.

Vragen wat voor weer het wordt durf ik niet. Je kijk niet meer naar boven, naar het gedrag van wolken en vogels. In plaats daarvan geef je me een update van buienradar.
Ik geef toe, hij heeft gelijk.

Alles komt binnen op dat ding, en ik mis niets: mail, bankzaken, familieberichtjes, zelfs de krant blader ik niet meer ouderwets door. Ik veeg de pagina’s weg op mijn mobiel, voor dag en dauw. Brabants Dagblad gooit de krant online voordat de vogels gaan fluiten en columnist Holthausen meent dat ze het nieuws als eerste te pakken moet hebben.
Waardoor ik standaard elke ochtend om half vier wakker wordt, en de slaap niet meer vat.

We vallen ten prooi aan verslavende algoritmes, zitten klem in de digitale bubbel. Bij de bushalte, achter de kinderwagen, in de rij bij de bakker. We willen niets missen, en missen daarmee eigenlijk alles. Tot onze omgeving ingrijpt.

De knallende ruzie is bijgelegd, we hebben nieuwe afspraken gemaakt.

Mijn mobiel blijft ‘s-nachts beneden en vaker in mijn tas.

Ik kreeg vanochtend een appje van mijn man. ‘Hoe gaat het met digitaal detoxen?’ Wat is wijsheid? Meteen reageren, of toch maar niet?