Cor

En weer haalde ze de krant. Cor van Poppel uit Moergestel. Omdat ze sorry kwamen zeggen tegen haar. De drie zestienjarige jongens die haar verwondingen op hun geweten hadden, eerder dit jaar.
Cor van 76 jaar bracht de krant rond en kwam ongelukkig ten val, door toedoen van de drie, die terugkwamen van een avondje stappen.
Haar verslag van het incident deed ook toen heel wat stof opwaaien. Ik zie de paniek van de jongens voor me, nadat ze doorkregen wat ze aangericht hadden. Nog meer zie ik angst van veel moeders, omdat het hun zoon had kunnen zijn. En vervolgens het ongeloof, omdat het werkelijk hun zoon was.
En waar de reacties van velen niet mis waren: opsluiten die handel, heropvoeden tot een pak slaag geven aan toe, nam Cor genoegen met sorry.
Sorry kreeg ze, en een mooie bos bloemen.
Wat zou het makkelijk zijn om die jongens tot op het bot af te zeiken. Waarom hingen ze daar rond? Wat zochten ze zo laat nog, of eigenlijk vroeg, op straat?
Maar Cor kijkt vooruit, en accepteert haar leed. Richt zich op de zorgen om haar man en legt zich neer bij de verstandige adviezen van haar kinderen.
Tussen al het nieuws in de wereld, waar ik niets van snap en moedeloos van wordt, weet een krachtige vrouw uit een buurdorp mij op te monteren. In heerlijk dialect. Omdat ze vertrouwen heeft in anderen, en drie jongens een tweede kans geeft. Die ze nodig hebben, om te laten zien wat ze in hun mars hebben. Of die anderen nodig hebben, om te leren zien wat Cor ziet.
Cor geeft mij hoop, en dat is heel wat, zo vlak voor kerst.