Column VLOH radio 13 maart 2011

Vur het oog van het kerkvolk…
Toevallig, vandaag is het de sterfdag van onze pa. Onze pa, die op 13 maart 2004 overleed na een lang en zwaar ziekbed.
Wij droegen hem op handen, en dat deden we ook toen we hem de kerk inbrachten. Mijn vijf broers en ik, de kist niet op het standaard karretje met wieltjes, maar wij droegen hem zelf, hoog boven ons uit. Een waardig afscheid waar ik nog vaak aan terugdenk.
Ons moeder had een mis besteld voor dit weekend, en ondanks dat we vaak aan onze pa terug denken en de herinneringen nooit kwijt raken, vergeten we bijna elk jaar weer dat we een bezoekje aan de kerk moeten brengen.
Moeten ja, want mijn broers en ik zijn geen kerkgangers. En helaas was ons moeder vergeten om ons eraan te herinneren dat het zaterdagavond (gisteren dus) dienst was in de kerk van Biest-Houtakker.
En wat bleek, de helft van de kinderen was nog met vakantie, en  de andere helft vroeg zich af of het wel binnen de drukke agenda paste om naar de kerk te komen.
En terwijl ik op de kalender en in mijn agenda zocht naar een excuus om van deze verplichting af te komen, riep ik mezelf nog net op tijd tot de orde.

Waar gaat dit over? Hoe durf ik het te proberen om onder dat ene kerkbezoek uit te komen?
Voor ons moeder is het erg belangrijk dat haar kroost in de kerk zit, en we weten allemaal dat dat eigenlijk voor het grootste deel voor het oog van het kerkvolk is.  Elke week zit zij in de kerk, en elke week is er wel een misintentie voor de ene of de andere dorpgenoot. En dan ziet zij de familieleden van deze overleden persoon zitten en denkt; wat zijn dat toch goei meense, dat ze naar de kerk gekomen zijn. De betreffende weduwe of weduwnaar zit trots te kijken van; kijk eens wie er allemaal gekomen zijn?
Je kunt je natuurlijk afvragen of dat wel het doel is van zo’n misintentie, maar het is zo als het is.
Gedenken van onze pa doe ik overigens op totaal andere wijze, we hebben thuis een foto staan van hem, een mooi doosje met herinneringen waar we regelmatig in kijken, en ik heb veel bekenden die regelmatig mooie verhalen over onze pa vertellen.
En we kijken vaak naar boven, naar de sterren en vragen ons af of onze pa ons kan zien en hoe trots hij zou zijn op wat we bereikt hebben met onze gezinnen.
Maar goed, voor ons moeder ligt het allemaal net ietsje anders,  die voelt zich warm worden als ze daar in die koude kerkbank zit en ons binnen ziet komen. Met onze kinderen, die het ondanks de lange zit wel erg leuk vinden om een kaarsje voor opa aan te steken na afloop.
En dan zit ik in die kerkbank, en vraag me af hoe lang het gaat duren, en ineens word ik gegrepen door het moment van bezinning. Waarom? Omdat ik mezelf de tijd gun, omdat ik nu eenmaal moeilijk mijn e-mail kan ophalen via mijn iPhone terwijl het koor uit volle borst zingt over “Heer, ontferm u over ons”.
Een moment van bezinning omdat we stil zitten, zonder balast van buitenaf.  Met een golf van rust en ruimte zodat er tijd komt om te overdenken.

Te denken aan onze pa, die trots zou zijn omdat we in die bank zitten bij ons moeder. Te denken aan ons moeder, die ook trots is op ons. Te denken aan mijn grote broer die naast haar zit. En dan hoor ik in gedachten het liedje van Gerard van Maasakkers.
En nou zitten we samen in de bank, ’t orgel begint en ’t dameskoor zet in en ons moeder zingt een liedje mee van dank, en ik heur die stem, die ook al vur me zong. Die oer vertrouwde stem als ik niet slapen kon, ik durf nie opzij te kijken, ik durf het niet te laote blijke maar ik zing mee, en koester dit moment: grijze moeder mee ne grote vent.
En we zongen, we zongen, een liedje van altijd, van altijd.
De mis is bijna voorbij, en pastoor Barberien sluit af met het verzoek om samen een weesgegroet Maria te bidden voor al die slachtoffers van de natuurramp in Japan. En ik bid mee, en ben dankbaar voor zoveel; dat wij het goed hebben met elkaar en dat het eigenlijk nergens zo mooi stilstaan is bij leven en bij dood, namelijk in de kerk.
En dan blijkt een kerkbezoek toch een bijzonder moment, waar ik met genoegen aan terug denk en er zelfs een column aan wijd; die ik natuurlijk opdraag aan: onze pa.