Colum VLOH radio “wie is hier de mantelzorger”

Druk met van alles en nog wat, als moeder van puberende kinderen, als vrijwilliger voor leefbaarheid van ons dorp, als ondernemer in mijn bedrijf en ook nog een paar uurtjes in loondienst, maak ik wekelijks ook nog  enkele uren tijd om mantelzorg te bieden.
U zult denken; wat attent van die vrouw. Nou, zo is het niet helemaal gegaan….of zeg maar gerust; helemaal niet. Ik kom uit een gezin van 6 kinderen en op het sterfbed van onze pa, hebben wij een belofte gedaan; wij zullen zo goed als we kunnen voor ons moeder zorgen.
Ons moeder woont zelfstandig in een aanleunwoning, met hier en daar wat ondersteuning; hulp van Thebe, dagbesteding van de GGZ en….zoals ik begon…..mantelzorg van haar kinderen. Als enige dochter tussen 5 jongens, komt die zorg nogal eens op mij neer. “ hoe is het meej ons moeder”, vragen de heren mij nogals eens. “Dat kun je beter aan haar zelf vragen” is mijn steevaste antwoord.
Begrijp me niet verkeerd; mijn broers hebben veel met ons moeder op, en bezoeken haar regelmatig. Maar als het om regelen gaat; dan kijken ze naar mij. Dat zal ons mie toch wel geregeld hebben. En eerlijk gezegd geef ik ze ook niet altijd de kans om het aan te pakken, want voor ze met hun ogen knipperen is de oplossing er al, want…als ik het regel, mag het dus ook op mijn manier, en dat is wel zo prettig voor mij want ik zet de dingen graag naar mijn eigen hand. Ik weet wat goed voor ons moeder is, en al kost het me soms wat moeite; ik doe dat zo geduldig als mogelijk.
Het zijn zorgvuldige afwegingen; balans tussen wat ze zelf nog kan (en dat moeten we zo houden), en wat uit handen genomen moet worden. Een voorbeeld; de wekelijkse boodschappen. Voorheen namen we haar om de beurt mee naar de winkel, we bezochten immers toch allen dezelfde supermarkt in Hilvarenbeek met die leuke groenteman dus daarmee werd deze taak prima verdeeld.
Maar niets is minder waar, want waar ik de boodschappen doe op vrijdagavond om 18:00 uur, gaat broer Frans of schoonzus Rees op donderdag om 9:00 uur ’s-Ochtends, en schoonzus Jozette weer op zaterdagmiddag om 13:00 uur. En dat is erg verwarrend voor ons moeder, al is die verwarring voor haar snel opgehelderd; ze belt dochter Anne-Marie namelijk om te vragen hoe het zit.
En daarom…ga ik elke vrijdagavond met haar boodschappen doen, ik gooi mijn eigen kar vol , want tja, in alle hectiek vergeet ik nog wel eens om mijn eigen gezin te voorzien van hun eerste levensbehoeften. En deze structuur is niet alleen voor oudere mensen goed, want het geeft mij ook houvast; vaste tijd, vaste winkel, vaste route. En het klinkt vreemd; maar je bouwt een relatie op met dezelfde mensen die daar hun boodschappen komen doen. Het is zelfs zo dat de kassa-dames vragen waar ons moeder is, als ze er eens een keer niet bij is.
En behalve boodschappen doen, komen er nog tal van ondersteunende werkzaamheden bij kijken, zoals medicijnen regelen, administratie voeren, ziekenhuisbezoekjes. Zo ging ik een paar weken geleden met ons moeder op pad om nieuwe kleding te kopen voor haar 75e verjaardag. Veel tijd doorgebracht in een megamodezaak in Nistelrode, waar ik me gesteund voelde door fantastisch personeel dat het vak nog verstaan. Niets was hen te veel, er kwamen jasjes af en aan, op tijd even zitten, kopje koffie erbij en terwijl de kleding op maat gemaakt werd, trakteerde moeke mij op een heerlijk broodje.
Op de terugweg vond ik het toch wel even prettig om mijn peettante in Boxtel te verrassen met een bezoekje, omdat ze onlangs 78 jaar geworden was.
Goeie zet, dat bleek; we werden hartelijk ontvangen met thee en lekkers.  Na uitwisselen van alle nieuwtjes, kwaaltjes, “hoe is het de kiendjes, en hedde ut nog steeds zu druk?” gingen we op huis aan. Het begon al te schemeren, en waarschijnlijk was het de combinatie van slecht zicht en het verlangen naar huis te gaan waardoor ik zonder verstand achteruit reed; recht een gigantische modderpartij in! Ik kon niet meer voor- of achteruit, en daar sta je dan: in de middle of nowhere, ver buiten de bebouwde kom van Boxtel en waar niemand te bekennen is.
En toen belandde ik dus in de omgekeerde wereld;
Moeder van 75 en tante van 78 (die ook de nodige mantelzorg ontvangt) bedachten zich geen moment, trokken rubberlaarzen aan, regenkapke op en tot hun knieën in de modder om mijn auto een duwtje te geven.
Had ik hier maar een foto van, dacht ik die avond. Enerzijds lachwekkend hoe die dames zich de illusie aanpraatten om mij uit die klei te duwen maar vooral…..iets om trots op te zijn. Er zijn voor elkaar, waarom…omdat, omdat…..nou gewoon….omdat je er moet zijn voor elkaar. Wat je geeft is wat je terugkrijgt. En zonder de stress van werk, carrière, ambitie of targets, gewoon 1 woord: onbaatzuchtigheid.
En even laten kwam er een aardige boer, met zijn tractor die hoofdschuddend glimlachte; “mar vrouwke toch, hoe hedde da toch vur mekaor gekregen”. Hij trok de auto er ‘just like that’ uit, en zwaaide mij en mijn moeder vriendelijk uit. “En as ge nog eens iets het, dan roepte mar!” riep hij me nog na.
Ik breng ons moeder naar huis, en kom veel later dan gepland thuis waar manlief na een lange werkdag de aardappels staat te schillen, en 13 jarige dochter hem helpt met de spruiten. “Hé mama, ga lekker zitten, het eten is bijna klaar”.
Dus…wie is hier de mantelzorger?