Beste jongeman…

Je kent mij niet, en ik ken jou ook niet.

Maar een oudere mevrouw uit Hilvarenbeek kent jou wel, sinds 26 mei.

Je hebt haar heel attent geholpen toen zij na het boodschappen doen naar huis liep, en het er op leek dat zij haar evenwicht verloor. Gelukkig viel ze niet, en deed ze zich geen pijn. Je hielp haar met haar boodschappentrolley van de stoeprand af zodat ze veilig kon oversteken.

Ze weet alleen dat je een pastelkleurig shirt droeg en een blauwe spijkerbroek, en ze kan je daarom niet bedanken.

En dat is jammer. Want het is belangrijk dat galante mensen beloond worden voor hun gedrag.

Bovendien heeft ze ook nog een paar vragen voor jou. Want toen deze mevrouw thuiskwam ontdekte ze dat haar portemonnee met geld en bankpas niet meer in haar tas zaten.

Heel vervelend, en eerst ga je natuurlijk aan jezelf twijfelen en in jaszak, broekzak en weet ik niet waar kijken.

Deze mevrouw is dan wel op leeftijd, maar zorgvuldig is ze ook; ze geeft haar spulletjes een vaste plek.

Verstandig is ze bovendien ook, want ze belde direct een van haar kinderen zodat de bankpas geblokkeerd kon worden.

Niets aan de hand dus, zonde van het portemonneetje en van de 10 euro kleingeld dat er in zat, maar daar is overheen te komen.

Maar helaas, een paar dagen later bij het internetbankieren constateert haar dochter drie onbekende pintransacties. In totaal 1250 euro eraf, bij een pinautomaat een dorp verderop. Was zij daar? Nee? Een van haar kinderen? Ook niet.

Wie dan wel? Het zal toch niet?

Eens even terugredeneren, hoe laat was die pas geblokkeerd, en wanneer was er voor het laatst gepind?

Bij het boodschappen doen door deze mevrouw, diezelfde zaterdag. Vlakbij de plek waar ze even later zo galant geholpen werd.

Misschien had die attente jongeman wel iets gezien? Toch maar even langs de supermarkt gaan, dachten haar kinderen. Misschien zijn er wel camerabeelden? En jawel, die zijn er. Even later kijken de kinderen van deze mevrouw naar beelden van hun moeder die bij de kassa haar boodschappen afrekent met een pinbetaling.

Dat doet ze toch maar mooi op haar oude dag, zien haar kinderen op het beeldscherm, boodschappen op de band, daarna in de boodschappentrolley en dat alles met een rust en geduld zonder zich ook maar te storen aan de rij achter haar. Een lange rij, met als eerst wachtende vlak achter haar een galante jongeman….met een pastelkleurig shirt en blauwe spijkerbroek. Die wel erg geïnteresseerd meekijkt als mevrouw haar pincode intoetst.

Die vervolgens doodkalm langs de bewakingscamera loopt en toevallig in de buurt is als mevrouw haar trolley van de stoeprand wil tillen.

De kinderen van deze mevrouw willen graag met jou in contact, jongeman, om jou duidelijk te maken wat de impact is van deze gebeurtenis. Daarbij gaat het niet om het verlies van geld, geloof me. Deze mevrouw kan haar geld goed gebruiken, maar van dat geld ligt zij niet wakker.

Zij is iets veel belangrijkers kwijt geraakt; haar gevoel van veiligheid, een stukje zelfstandigheid en haar vertrouwen in anderen die hun hulp aanbieden.

En dat is jammer, want is het juist niet fijn als er oprechte aandacht en zorg is voor ouderen. Dat we hen helpen, wanneer we zien dat dit nodig is?

Maar helaas. Een babbeltruc zoals de politie het noemt, heeft dit verstoord. De kans dat jij naar VLOH Radio luistert of de Hilverbode leest is overigens klein, net zo klein als de kans dat ik je ooit tegenkom.

Maar zoals ik deze column begon…jij kent mij niet, maar helaas voor jou; als je nog eens in Hilvarenbeek komt, herken ik jou waarschijnlijk wel: dankzij de camerabeelden bij de supermarkt.

Je bent bedankt, jongeman, ook namens mijn broers. Want inderdaad, voor ons is het niet zomaar een oudere vrouw; deze mevrouw is namelijk ons moeder.

Anne-Marie Holthausen