Armoede

Na de Tilburgse Quiet 500 komt ook Den Bosch met een mooi initiatief om armoede op de kaart te zetten.
De Voedselbank zette cliënten op de foto, gestyled en wel.
Stille armoede is om sprakeloos van te worden. Dat zie ik om me heen. In de stad, maar ook in mijn dorp van nog geen 1000 inwoners waar het iedereen voor de wind lijkt te gaan.
Het vergt voor sommigen veel creativiteit om mee te kunnen blijven doen, zonder toe te geven dat dit eigenlijk niet kan.
Carnavalswagens bouwen met de klas van je kind? Er zal geld ingelegd moeten worden voor materiaal, voor die chille outfit, én voor het bedankje omdat je in die boer zijn schuur mag bouwen.
Sinterklaastijd is al helemaal een ramp. Terwijl andere ouders zich bekommeren om bedreigde tradities, pieker jij hoe je met vijf euro je kind blij maakt op pakjesavond.
Wetende dat de volgende dag twaalfjarige klasgenootjes trots de nieuwste iPhone uit hun broekzak toveren.
De wereld raakt steeds meer verdeeld, arm en rijk, laag- en hoogopgeleid. Je bent voor of tegen. Succesvol of een loser. Tussenin lijkt niet te mogen. Terwijl verbinders tussen mensen juist zo hard nodig zijn.
Onlangs sprak ik zo’n verbinder. Die met de grootste vanzelfsprekendheid hulp biedt aan gezinnen, gedreven door het feit dat één op de acht kinderen opgroeit in armoede.
‘Waaom ik dat doe?’ sprak hij. ‘Ooit zat ik zelf aan de grond. Ontslag en scheiding kwamen tegelijkertijd. Ik durf niet te denken wat er van mij en mijn kinderen terecht was gekomen, als ik toen geen hulp had gekregen. En dat doe ik nu terug. Daarom.’
Ik hoop dat ze straalden, die clienten van de Voedselbank. En dat blijven doen, nog lang daarna. Het zouden zomaar de verbinders van de toekomst kunnen zijn.