Afscheid

Hieronder plaats ik mijn column die ik schreef voor het Brabants Dagblad van 6 december 2014. Geïnspireerd door het verhaal van een vriendin uit mijn studietijd. Vandaag (29 januari 2015) namen we afscheid van haar dochter…

Als dochter, partner en moeder weet ik intussen wel het een en ander over kwaaltjes en pijntjes. Zelf voel ik het meestal van vrij ver aankomen en neem ruim de tijd om zowel de ziekte als de genezing uitgebreid te googelen.

Mijn huisarts, die mij al jaren kent, vindt het allemaal prima. Die gaat niet eens meer met me in discussie maar luistert geïnteresseerd naar de diagnose die ik mezelf gesteld heb. Hij stuurt braaf het recept door naar de apotheek, en ik vraag hem terloops of hij al opgeknapt is van zijn verkoudheid na mijn vitamine-C tip.

Een uitzondering ben ik niet, er lopen er meer rond zoals ik. En die moet je eens bij elkaar zetten. De medische vaktermen vliegen je om de oren. Waar onze moeders vroeger thee dronken met elkaar om het juiste vlekkenmiddel of een borduursteek uit te wisselen, bespreken wij de beste aanpak bij het labeltje dat wij onze kinderen zelf geven; ADHD, PDD-NOS of Hoogsensitiviteit.

Ik voorzag mijn hele omgeving van adviezen, die dankbaar werden aangenomen en ik was daar nog trots op ook.

Eerlijk gezegd dacht ik nooit dat ik daar iemand mee tekort deed.

Tot een week geleden.

Een van mijn beste vrienden vertelt tijdens een borrel vreselijk nieuws. Zijn zoontje, nog maar net op de basisschool is ongeneeslijk ziek. Momenteel stabiel, maar met een minder rooskleurig perspectief.

De avond verliest alle glans die ik aan het begin dacht te zien. We zwijgen, staren naar ons halflege glas dat de rest van de avond meerdere malen wordt bijgevuld. We praten, huilen en, hoe ongelooflijk…lachen om de onbezorgde studietijd van weleer.

‘Hoe heet deze soort van kanker eigenlijk’ hoor ik mezelf vragen. ‘Weet je, Anne-Marie’ antwoordt de vriend, ‘Jij bent de zoveelste die het vraagt. En mijn vrouw en ik spraken af dat we dat niet aan onze omgeving vertellen. We vertrouwen op de artsen, die ons enorm goed begeleiden. Wij willen in het nu staan, ons zoontje laat ons elke dag zien hoe dat moet. En intussen zoeken we onze familie en vrienden op voor steun en troost, tijdens zwakke momenten. En willen we voorkomen dat zij ons gek maken met goed bedoelde adviezen. Over buitenlandse therapieën, alternatieve geneeswijzen of second opinions, allemaal gevonden op het onbetrouwbare wereldwijde web.’

‘En mocht je morgenochtend hoofdpijn hebben’, glimlacht hij terwijl hij de fles leegschenkt , ‘dan hoef je internet niet te raadplegen. Het is een kater, want ik bestel nog een flesje wijn waarna je échte vriendschap kunt laten zien. Door te luisteren, ons te steunen om wat komen gaat, en met ons te genieten van wat is geweest.’